عملیات هرس به عنوان یک استراتژی مدیریتی کلیدی در باغداری مدرن، نقش حیاتی در بهینه‌سازی عملکرد اقتصادی باغات ایفا می‌نماید. این فرآیند پیچیده، که بر پایه اصول فیزیولوژیک، اکولوژیک و بیومکانیک گیاه استوار است، نیازمند درک عمیق از روابط بین رشد رویشی و زایشی، آگاهی از اصول گیاه‌پزشکی و تسلط بر تکنیک‌های عملیاتی می‌باشد
نکات طلایی هرس درختان پسته - زمان هرس: اواخر زمستان تا قبل از تورم جوانه‌ها، در روزهای خشک. در مناطق سرد، بعد از عبور خطر یخبندان. پاییز هرس سنگین نکنید. - فرم مطلوب: گلدانیِ باز یا لیدر اصلاح‌شده با ۴–۵ شاخه اصلی قوی، با زاویه ۵۰–۷۰ درجه و فاصله عمودی ۱۵–۲۵ سانتی‌متر. - ارتفاع تنه: حدود ۱۰۰–۱۲۰ سانتی‌متر برای گردش هوا و سازگاری با برداشت مکانیزه. - نوع برش: برش‌های «تنک‌کردن» را به «سربرداری» ترجیح دهید تا نور به داخل تاج برسد و نرک کمتر تولید شود. - انتخاب شاخه: شاخه‌های عمودی داخل تاج، متقاطع/مالیده، خشک، بیمار یا شکسته را حذف کنید؛ شاخه‌های بیرونی با زاویه باز را نگه دارید. - مدیریت سال‌آوری: سال پُرمحصول کمی شدیدتر هرس کنید (برای تحریک رویش و تعدیل بار سال بعد)؛ سال کم‌محصول هرس ملایم‌تر. - نر و ماده: درختان نر کمی شدیدتر و با سربرداری سبک هرس شوند تا چوب یک‌ساله‌ی بیشتر (منبع بهارانه گرده) تولید کنند؛ ماده‌ها هرس ملایم‌تر برای حفظ چوب بارده. - بهداشت برش: فقط در هوای خشک هرس کنید، ابزار را با الکل ۷۰٪ یا هیپوکلریت ضدعفونی کنید، بقایای بیمار را خارج و نابود کنید (خطر شانکر/بوتریوسفر). - محافظت از آفتاب‌سوختگی: پس از باز شدن تاج و برش‌های درشت، سفیدکاریِ شاخه‌های داخلی با رنگ لاتکس سفید رقیق (۱:۱ با آب). - بعد از هرس: آبیاری و نیتروژن را کمی تعدیل کنید تا رشد نرک کنترل شود؛ از باقی گذاشتن «ته‌کنده» خودداری کنید و نزدیکِ یقه شاخه برش بزنید.
درختان میوه به عنوان بخش عمده‌ای از تیره‌های گیاهی، نقش بسزایی در تأمین امنیت غذایی و سلامت بشر ایفا می‌کنند. این موجودات زنده، بر اساس معیارهای گیاه‌شناسی و زیست‌بومی به گروه‌های متمایزی تقسیم‌بندی می‌شوند. این مقاله به ارائه یک طبقه‌بندی علمی از درختان میوه بر اساس سازگاری اقلیمی و ویژگی‌های ریخت‌شناسی می‌پردازد و ویژگی‌های کلیدی هر گروه را مورد تحلیل قرار می‌دهد.
عوامل کلیدی در تکثیر پسته (بذری + پیوند) هدف: تولید نهال‌های یکنواخت، سالم و سازگار با خاک/آب مزرعه که سریع وارد باردهی پایدار شوند. این به 3 محور وابسته است: انتخاب پایه درست، کیفیت مواد تکثیر (بذر/چوب‌پیوند) و اجرا/بهداشت در زمان مناسب. 1) انتخاب پایه (Rootstock) بر اساس خاک، آب و بیماری‌ها - آزمون خاک و آب قبل از هر چیز: شوری (EC)، سدیم/کلر، آهک/pH، بافت خاک، عمق و زهکش. - تطابق پایه‌ها (جمع‌بندی رایج): - P. atlantica (بنه): بسیار متحمل خشکی و آهک؛ رشد متوسط؛ حساسیت بالاتر به ورتیسیلیوم نسبت به UCB1؛ برای مناطق کم‌بارش و خاک‌های سنگین مناسب. - P. integerrima: رشد بسیار قوی، تحمل خوب به ورتیسیلیوم؛ حساس‌تر به سرما؛ برای مناطق گرم مناسب. - P. khinjuk (خنجک): متحمل خشکی و سرما؛ رشد کندتر؛ سازگار با خاک‌های آهکی. - P. vera (نهال پسته): سازگاری پیوند عالی ولی حساس‌تر به برخی بیماری‌های خاکزاد؛ کمتر توصیه می‌شود. - UCB1 (هیبرید atlantica × integerrima): رشد بسیار قوی، تحمل خوب به ورتیسیلیوم و شوری متوسط تا خوب، یکنواختی بالا؛ گزینه پیشرو در بسیاری از باغ‌ها. - نکته: انتخاب پایه باید با توجه به اقلیم (سرما/گرما)، آلودگی قبلی خاک (به‌ویژه ورتیسیلیوم)، و کیفیت آب انجام شود.
